محمد رسول الله (ص)

محمد (ص)

ابن عبدالله

پدر را می‌دهد از دست

هنوز از رنج آن نالان

كه مادر می‌رود از دست

از این طوفان سخت غصه و دریای بی‌آرام

در این موج خروشان

قایق بی‌بادبان

یتمی، هر یتیمی میرود از دست

اما این بلم،

با دست حق

ره می‌سپارد جلد

اگر بر شانه ات زخم یتیمی هست

اگر بر گرده تو می‌نوازد تازیانه‌ی غم

محمد غم مخور

غمخوار مسكینان تو خواهی شد

پناه این تبه كاران سیه كاران تو خواهی شد

محمد (ص)

زین سپس هر جا نمازی هست

یاد تست

منا بر تا قیامت

بر قرار و نام تو باقی

محمد نام تو زینت فزای مجلس اینان

كنم كوتاه جمله دست بیدینان

تو با ما باش و شاه هر دو عالم باش

پیامبر اعظم (ص)

هنوز در صفای تو غبطه می‌خورند

آب و نور، دریا و جنگل و آسمان

و تمامی پیامبران

و ملائك

و همه مقربان درگاه حق

دستان تو چه بوئی می‌داد

كه از عیسی عزیزتر بودی

از شرافت و نجابت

تو با كدام زبان با خدا سخن گفتی

كه موسی كلیم الله را پشت سر نهادی

و نه معجزه او را

واگر نود معجزه هم داشت

به یك معجزه تو نمی‌ارزید

معجزه تو در آسمان‌ها اتفاق می‌افتاد

توشق القمر كردی

همه ماه‌ها به تعظیم تو پاره پاره شدند

تا تو به معراج پا بگذاری

جائی كه پای هیچ بشری

بدان نخواهد رسید

و تا قیام قیامت

همه خوبان صبح و شام به تو سلام می‌كنند

سلام ای پیامبر راستی

پیامبر نور

از معراج بگو

تا تمامی مدعیان - لب فروبندند

تو چه دارو با خود داری

كه عیسای شفا بخش

به بشارت تو برمی خیزد

نام خدا و نام تو همراه است

نامت بلند باد

در تو بشریت شكفت

و بشریت به نام تو محتاج است

وداع با تو میسر نیست

تو پایان نماز نشسته ای و آغاز اذان

نام تو هماره می‌درخشد

تو پر نورترین ستاره آسمانی

كه خورشیدها نردبان گام‌های تواند

سخن گفتن از تو براستی دشوار می‌نماید

شاعران صف كشیده زانو زده اند

تو معراج اندیشه ای

و كوهی كه هیچكس را بدامان آنان

راهی نیست

طراوت و شكوه حقیقت

از تو می‌تراود

هیچ نوری را یارای برابری با تو نیست

نام تو هماره

بر ستیغ معرفت می‌درخشید

بشریت تا ابد محتاج نگاه تست

پیامبر، مرد حق

پیامبر، مرد حق

پیمانه لبریز عشق است و وفاداری

پیامبر، کوه صبر

آیات طه است و یاسین و فداکاری

پیامبر شمع محبوب دل مردان با ایمان

ن پاک

پیامبر

آشکارا، آتشین و بی‌ریا

بیش از همه

زد سجده‌ها بر خاک

پیامبر

رحمة العالمین،

آیات فتح و نور

دلیل و رهنمای مردمان

از راه‌ها و قرن‌های دور

تویی معراج انسانیت انسان

تو رحمانیت رحمان

زبان سرکشم گویا

ندارد هیچ پروایی

به چه مانی؟

نداری هیچ همتایی

که تاند رفت تا معراج؟

که را با قاب قوسین آشنا کردنی او ادنی؟

که را خیرالنسا دادند؟

که را خیرالبشر خوانند؟

عقابت گر که خوانم در پرش، پرواز

کمین بندگان تو عقابانند

علی حتی که نفس توست در مصحف

أنا عبد سروده من عبید تو

بشارت‌ها دهد عیسی

زگام و از رسید تو

***

پیامبر،

عالم خاکی،

برایت سخت و سنگین است

حدیث تلخ ما اوذی

گمانم حاصلش این است

تویی خسرو

همه عالم برای تو نه شیرین» است.

ترا بگزید در عالم

که افکارت همه دین است

آسمان زندگی

ترجیع بند مولا علی (ع)

آسمان علم و رفعت آسمان زندگی
می کند در زندگی گاهی پیاده گه سوار
رفعت آن حضرت دهد وابستگان درگهش
می کند روشن جهان را تا ابد خورشید وار
 

لافنی الا علی لاسیف الا ذوالفقار
 

آدمی گاهی اسیر فقر و درد و نکبت است
گاه می‌گردد به انواع بلاها او دچار
این عجب مشکل گشا تدبیر هر مشکل بود
می شود در سایه ال علی او پایدار
 

لافتی الا علی لاسیف الاذوالفقار
 

سبز و خرم دولتش دائم همه فصل بهار
چون دعا گویش نبی باشد همه لیل و نهار
وال من والا بفرمود و دعایش مستجاب
عاد من عادا بفرمود و بدشمن داد نار
 

لافتی الاعلی لاسیف الاذوالفقار
 

گل بدو گوید سلام و هر گیاه و هر درخت
داد و عدلست و مروت داد بستان داد یار
امر او برعالم و دانی مسلم گشته است
می برد فرمان او بحر و جبال و کوهسار
 

لافتی البا علی لاسیف الاذوالفقار
 

قطره‌های بحر و باران و سماوات و زمین
رو بدو دارند و بر فضل و کرم امیدوار
رزق و روزی می‌خورد از یمن او چرخ و فلک
بر سر خوانش نشسته از یمین و از یسار
 

لافتی الاعلی لاسیف الا ذوالفقار
 

از ازل اقبال شد یارت قرینت روزگار
دشمنت در آتش و یار تو شد پروردگار
خوش بزی در بندگی عزت بیابی بیشمار
تا ابد ایمان تو سازد ترا هم کامگار
 

لافتی الاعلی لاسیف الاذوالفقار
 

یک طرف پور ابوطالب هزاران افتخار
فاتح خیبر؛ امین و ناصر و آموزگار
ساقی کوثر قسیم الجنه والاتبار
وعده‌های عالی ایزد نماید آشکار
 

لافتی الاعلی لاسیف الاذوالفقار
 

کفش صد وصله

نیمه شب می‌برد انبان یتیمان بر دوش

دست، دستان نوازشگر او

می گشاید به فقیران آغوش

دست لرزان وی از خوف خدا

می خرامد لرزان بر سر و دوش

همه لب‌ها و زبان مدح علی (ع)

قرن‌ها گرچه علی (ع) شد خاموش

شه ایران و نصارا و عرب

کفش صد وصله نماید تن پوش

کفش صد وصله

نیمه شب می‌برد انبان یتیمان بر دوش

دست، دستان نوازشگر او

می گشاید به فقیران آغوش

دست لرزان وی از خوف خدا

می خرامد لرزان بر سر و دوش

همه لب‌ها و زبان مدح علی (ع)

قرن‌ها گرچه علی (ع) شد خاموش

شه ایران و نصارا و عرب

کفش صد وصله نماید تن پوش

                                           بسم الله  الرحمان  الرحیم

ترسیم  کربلا

صحنه  کربلا  را  برخی  به  یک تابلو  بزرگ و  نقاشی  مهم  تشبیه  کرده  اند

البته  اگر  قرار  باشد دشت  کربلا  را  به  یک  تابلویی  تشبیه  کنیم  این  تابلو  جاندار  و  زنده  است   و  تاثیر  گذار  و  متحول  کننده   و  زنده  کننده  و  جانبخش  .

این  تابلویی  است  که  امام  زمان  علیه  السلام  اگر  نگوییم  که  هر  ساعت  و  هر  دقیقه  لا  اقل  هر  شب و  هر  روز  صبح  در  ان  نگاه  میکند و  اشک  میریزد .

ا  این  تابلو    یک  تابلویی  است  ک  در  ان  یک  طرف  رنگهای  تند و  وحشی  و  سیاه  تاریک   و  تهوع   اور  است 

یک  طرف  هم گلهای  پر  رنگ  و  زیبا با  رنگهای  روشن  و  دلنشین   و  ارامش  بخش

و  عجیب ا  اینکه    این  دو  رنگ  کاملا  متضاد  هر  گز  قاطی  و  مخلوط  نمیشوند   مثل  ساحل  سنگی  و  دریا  که  قرنها  کنار  هم  هستند .یا  مثل  زمین  و  اسمان

  این  رنگهای  تند  و  وحشی    درست  مثل  کوه  سنگی  و  ان رنگهای  روشن  و  ارامبخش  هم  مثل  دریاهای  عمیق  هرگز  قاطی  و  در  هم  نمیشوند

دریا  به  کوههای  سنگی  مدام  شلاق  میزندو  ان  را  میخراشد  تا  تمام کوه  سنگی  به  صورت  شن  و  ماسه  و  خاک    نابود  و  خرد  شود

یک  نقاشی  زنده  و  تاثیر  گذار   درست  مثل  فیلم  زنده  و  باحرکت  و  پویا  و جدید و  تر  و  تازه

تمام  صحنه  زنده  است  حتی  کوه  و  زمین  و  متحرک  و  پویا و  همین  نهر  فرات  سخن  میگوید و  پهن  میشود  و  تولید  میکند   و  قلب  و  روح  همه  را  تسخیر  میکند

انقدر  این  صحنه  زنده  است  که  فریاد العطش  ال  هاشم  به  اسمان  بلند  است  و  طفلان  و  دختران  وحشتزده  از  چادرهای  سوخته  بیرون  امده  و  نظاره  گر  مردان  نامرد  و  گرد  و  غبار  جنگ و  صیحه  اسبان  این  وحشیان  از  خدا  بی  خبرند .

و  همه  تلاش  کفر  و  نفاق  گر  چه  ایجاد  سر  و  صدا برای  شنیده  نشدن  کربلا  و  فراموش  شدن    ان  است  که  کربلا  حامی  تاریخ  به  حقیقت  تاریخ  و اصلا  خود  حقیقت   است و کربلا  صدای  حق  و  عدالت  و  ازادی  و  انسانیت  به تمام و  کمال است .

کربلا  از  دید  روانشناسی 

وقتی  به  این  حادثه  از  زاویه  روانشناسی  و  تاثیر  ان  بر  روان  ادمی  نگاه  میکنی  میبینی  یک  حادثه  چقدر  میتوانتد  روی  ادم  تاثیر  بگذارد

زندگی  انسان مملو  از  اتفاقات  کوچک  و  بزرگ است  و  عجیب  این  است  که  ممکن  است یک  حادثه  ای  به  نظر  تکراری  به  نظر  برسد  اما  وقتی  به  جزییات  بپردازیم  در  واقع  هرگز  هیچ  حادثه  ای  تکراری  نیست

مثلا  ما  هر  روز  صبح  از  خواب  بیدار  میشویم  ولی  از  نظر  مکان  و  زمان  و نحوه  خواب  و خیلی  از  چیز  های  دیگر  در  واقع  هیچ  تکراری  نیست  مثلا  یک روز  4  بیدار  میشویم یک  روز  4و  5  دقیقه   و  یکروز  5  و  یک  روز  5/5  

یک  روز  تازه  از  خواب  بیدار  میشویم   ولی  خسته  ایم  و  یک روز  عادی  و  یک روز  سر  حال  هستیم

برنامه  های  خلقت  است  که  عجیب  است  و  تکرار  صد  در  صدی  نیست  هر  روز غذای  دیگر  و  اتفاقات  دیگر  است  تا  خسته  و  دده  نشویم  .

در  مورد  چهره  های جدید  و  اتفاقات  جدید  و  ابزار  جدید  و  مناظر  جدیدو  افکار  جدید   همین  طور  است.

  به  همین  خاطر  انسان  غالبا  فراموشکار  است  و  ناسپاس 

  ان  الانسان  خلق  ضعیفا -  الانسان  ثمره  النسیان  انسان  میوه  فراموشی  است

قتل  الانسان  ما  اکفره   انسان  چقدر  ناسپاس  است

ان  الانسان  خلق  هلوعا  اذا  مسه  الشر  جزوعا  و  اذا  مسه  الخیر  منوعا

پس  بحث  ما  این  است  که  این  انسان  ضعیف از  نظر  جسمی  و  روانی

که  فراموشکار  و  کافر  نعمت  هم  هست  چقدر  برای  یک  حادثه  خرج  میکند  چقدر  روی  یک  حادثه  زحمت  میکشد  و  دل  میبندد

بله  انسانها  و  جوامع  گاهی  حادثه  ها  فقط  در  قسمت  حافظه  کوتاه  مدت  نگهئداری  و  ذخیره  میشود  این  روانشناسی  است  انسان  دو  نوع  حافظه  دارد  حافظه  کوتاه  مدت  و  حافظه  بلند  مدت .

خیلی  از  چیز  ها  ارزش  یاد  اوری  و  تکرار  ندارند   البته  در  این  موضوع  مورد  بحث  اما  یک  چیز  هایی  است   که  هر  ساعت  هر  روز  باید  یاد  اوری  شوند  چرا  که  انسان  ساز  است

اخلاق  انسان  را  میسازد فرهنگ  است زیر  بنایی  است  ریشه ای  است  شالوده  است  که  همه  چیز  روی  ان  بنا  میشود  و  ساخته  میشود .

هیچ  حادثه  ای  به  عمق  و  عظمت  و  گستر دگی عاشو  را  ما  در  تاریخ  نداریم

که اینهمه  روی  انسانها  از  نظر عواطف  و روان تاثیر  بگذارد.

کربلا  از  منظر  تاریخی

از سال  60  که  این  حادثه  امد  و  این  واقعه  و تاریخ  رخداد   تا  الان  که  1438  است  چند  سال  گذشته  این  حادثه  تاریخی  زنده  و  تر  و  تازه  است .

نسلها  امدند  عزاداری  کردند  در  پناه  ان  اسلام  را  بازسازی  و  بازیابی  کردند   انها  رفتند  و  دیگران  امدند اما  مساله  فراموش  نشد  از ابعاد  ان گوشه  ای  هم  از  بین  نرفت  ساییده  هم  نشد  کمرنگ هم  نشد  این  چه  چیزی  را  نشان  میدهند .

ذهن  تاریخی  ملتها  این  را  زنده  نگه  داشت   افراد  ان  را  با  جان  و  مال  حفظ  کردند  قلدر  ها  و  خانهاو  ظالمان   با  ان  مبارزه  کردند.

ادمهای  بی دین  و  استعمار  گر  ها  با  ان  مبارزه  کردند  وقتی  قدرت  داشتند همین  پهلوی  تمام  قد  در  مقابل  ان  ایستاد .  تعطیل  کردند  روضه خوانی  تمام  عناصر  ان  را  کوبیدند  و  بخیال  خود  ریشه  ان  را  قطع  کردند  همین  پهلوی  در  کتاب  ظهور  و  سقوط  پهلوی    تمام  وقفیات  را  برداشتند  سازمان  اوقاف  و  همه  بودجه  ها  را  اختصاص  دادند  به  بهاییت  و  ان  فرقه  انگلیسی   اما  به  فضل  خدا  ورق  برگشت و  کار  دوباره  بدست   همین  شیعیان  حسینی  افتاد  الان  خیلی  از  جغرافیای  زمین  حتی  در  سر  زمین  مسلمانان  شوروی  اصلاا  حسین  را  نمیشناسند  البته  پر  چم  اسلام  انشا ء الله  با  قدرت  یافتن  همه  را  تبلیغ  خواهد  کرد  الان  ابن  طوری  است 

وظیفه  مردم  ما  بردن  مکتب  اسلام  به  همه  جای  دنیاست  وظیفه  ما  تبلیغ  فرهنگ  حسینی  است .

بودند  کسانی  که قبر را  تخریب  کردند و  اب  بستند  و کشاورزی کردند  بعد  دوباره  قبر  ساخته  شد  و  مرکز  تجمع  مسلمانان  اعم  از شیعه و  سنی  شد.

خب  اما  یک  نگاهی  به  تاریخ کربلا کنیم .  در  یک  جای  دوری  عده  قلیلی  را  کشتند با  بیرحمی  و  بی غذایی  و  بی  ابی   در  دور  از  ابادی  و  کنار  نهر فرات .

ان  حکومت  قدر  قدرتی  که  تمام  روم  و  یونان  و  ایران  را  فتح  کرده  البته  بطور  عادی  نباید  هیچ  اثری  از این  حادثه  در  تاریخ  نباشد . چون  ان  حکومت  چنین  میخواست

اما  چه  شد ورق  برگشت   از  همان  روز  ها  قیامهای  پی  در  پی  اتفاق  افتاد   که  محور  ان  و  توجه  ان  و  انگیزه  ان  همین  نهضت  کربلا  بود. قیام  توابین  و قیام  مختار و  همه  قیامها ی دیگر  بر  خوردها  همه  نظامی  و  خشن .

یزید  که  حالا  گمان  میکند  صدای  دین  را  خفه  کرده  و  خیال  میکند سر  دین  را  بریده  مبور  میشود  برای  جلو  گیری  از  قیام مردم  مکه  و مدینه و  بخیال  خودش  برای  قطع  ریشه  دین  و  خاستگاه  ایین  به  اینها  حمله  میکند  و  همه  مخالفین  رامیکشدو  جان  و  مال  و  نوامیس  مسلمین  را  غارت  میکند  ظلم  یزیدی  دوران کوتاهی  دارد  .اما  حکومت  بنی  امیه  بقولی  هزار  ماه  ادامه  می  یابد.

پس  از  ان  حکومت  عباسیان هم ابتدا  برای  رساندن  حق  اهل  بیت   قیام  میکنند  و  چون  قدرت  را  بدست  میگیرند  تبدیل  به  بدترین  و  سر  سخت  ترین  دشمنان  اهل  بیت  میشوند .

این  تاریخ  شیعه  گری  و  کربلا  ادامه  مییابد 

زمان  قاجاریه  هم  برخی  از  قاجاریان ادعای  توسل  و  اهلبیت  میکنند و  حتی  برنامه  روضه  و  مرثیه   میگذارند و  گاهی  هم  آن را  تعطیل  میکنند.

این  اوضاع  جدال  بین  قدرت    و  مذهب  ادامه  می  یابد  تا  زمان  ناصر  الدین  شاه که  ظاهرا  خودش  ترمیم  قبر  امامزاده  ها  را  میکند و شعر  و  مرثیه  برای  امام  حسین  میسراید و  مجلس  عزاداری بپا  میکند و  از  ان  طرف   هم ادمی  مثل  امیر  کبیر  که  یک  سردار  ملی  است  فرمان  قتلش  را  صادر  میکند .

جریان  مشروطه  و عدل  مظفری  و انتخاب  نمایندگان  مجلس   اتفاق  می افتدالبته  پس  از  مبارزات  مردم و  همت  روشنفکران   اما متاسفانه  یکی  مثل  رضا  خان  با کمک  انگلیس  تمام  ثمرات  ان  را  به  باد  میدهد نفس  همه  را  میبرد  و  یک  دیکتاتوری  بیسوادی  و  بی  ادبی  راه  می  اندازد.

جدال  پهلوی  با  دین  و  خدا در  سال  42  علنی  میشود  و  محمد  رضای  ملعون  دستور  دستگیری  و  کشتن امام  را  صادر  میکند   که  با  فشار  مردم  و  علما ان  دستور را  به  تبعید  تبدیل  میکند.

مردم  به  مبارزات  خود  ادامه  میدهند و  سال  57  اسلام  و  امام  خمینی  پیروز میشوند  و  پهلوی  و  دارو  دسته  اش به  شکست  میخورند  و  مجبور  به  فرار  میشوند.

این  انقلاب  که  پس  از  سلطه  سرمایه  داری  و  کمونیسم  بر  جهان  اتفاق  می  افتد  توجه  جهان  و  دنیا  را  به  ایران  و  اسلام  جلب  میکند .

استعمار  و استکبار  جهانی برای  جبران  شکست  و استراتژی  خود  جنگ  8  ساله  را  به  ما  تحمیل  میکنند

بحول  و  قوه  الهی  یاران  امام  و  انقلاب  پیروز  میشوند و شکست  امریکا  و  یارانش  در انظار  مشخص  میشود

از  آن  زمان  است  که  امریکا ی  مفتضح  تمام  رجاله  ها  و  وابستگان  خود  را  در منطقه   فرا میخواند  و  داعش  و  النصره  و القاعده  را  برای  بر  هم  زدن  جغرافیای  ی  بکار  میگیرد و عربستان  را  مجبور  به  مهار بحرین  و یمن  و  حمله  به  انها  میکند.

در  عراق  و  سوریه  و یمن  و افغانستان  و  خیلی  از  کشور  های  منطقه    دیگر  امریکا  و  سلطه  گران  به  بی  اعتباری  مطلق  رسیده  و  همه  نیروهایشان  در  حال  شکست  و  فروپاشی و  عقب   نشینی  است .

امریکا تمام  حیله  و  مکر  خود  را  بکار  بسته  و  نتیجه  کلی  عایدشان  نشده .ما  جنگ  را  با  برنامه  عاشورا و  ابرومندانه  پیش  بردیم   هیچ  جاستم  نکردیم  و همه  جا  سربلند  بودیم .

پس  آن  هم  انقلاب  با  عزت  و  سر  بلندی  و  با  فرهنگ  عاشورا  ادامه  دادیم

پس  این  انقلاب ثمره  از انقلاب  عاشورا  بود   الگوی انقلاب  عاشورا  بود .

انشا الله   ادامه  انقلاب  حضرت  مهدی  ادامه  می یابد   و  ان  انقلاب  از  جهتی  ادامه  قیام  کربلا  و  حضرت  مهدی  منتقم  امام  حسین  و  انتقام گیرنده  از  ستمگران  هست.

پس  ان  عدالت  گستر  جهانی  و  ان  قیام  اخر  زمانی  که  پیدا  میشود  کسی  جز  فرزند  حسین  ع  نیست  و

پس  بر  گردیم  به  سوال  برنامه  امام  حسین  جایگاهش  در  عرصه

کربلا  از  منظر  حماسه  و  ادبیات

در  ایران  رستم  و  سهراب  داریم  و  اسفندیار  رویین  تن  را  داریم اینها  حماسه  و  قهرمان  سازی  است   اسفندیار  رویین  تن  بوسیله  تیر  دو  شعبه  رستم  کشته  میشود  نقطه  ضعف  او  در  چشمهایش  است

آشیل  را  در  یونان  داریم  نقطه  ضعف  اوپاشنه  پایش  است

خود  رستم  را  در  چاهی  پر  از  تیر و  نیزه  از  بین  میبرند  و  تمام  میشود.

پس  ان  قهرمانهای  اسطوره ای رفتند  روزی  هم  که  بودند  کامل  نبودند هزار  تا  عیب  داشتند  رستم  گورخری  راشکار  میکند  کباب  میکند  میخورد .این  وضع خوراکش .

با  سهراب  که  پسر  خودش  است  جنگ  میکند اول  شکست  میخورد  و  بار  دوم  با  نامردی  سهراب  پسر  خودش  را  میکشد  پدر  پسر  کش  است .  

اینها  مال  دوران  قهرمان سازی  و  پهلوانی  بشر  است  که  دیگر  تمام  شده  و  حالا  این  قهرمانان  دیگر  جا ی خود را  دادند  به  فوتبالیست  و  هنر  پیشه  که  اصطلاحا  ستاره  یا  ارتیست  به  انها  میگویند .

کربلا  از  منظر اخلاق

البته  یک  کار  که   اگاهانه باشد  و  به  نفع  کس  دیگر  این  کار  اخلاقی  است 

  مثل  حافظ که  میگوید :

اگر  شراب  خوری  جرعه  ای  فشان  بر  خاک از آن  گناه  که  نفعی  رسد  به غیر  چه  باک 

البته  این  شعر  است و حرف  اصلا  درستی  نیست خیلی  از  مردمی  که  جهنمی  میشوند  ممکن  است  ی  و  خلاف  بکنند  برای  دیگران  این  را  فقه  و  دین  نمیپذیرد . حالا  که  شعر  حافظ  است  مو  لای  درزش  نمیرود .  چرا  ؟  ممکن  اشتباه   باشد  حرفی  میخواسته بزند  درست بیان  نکرده  باشد  .

الته  تو  جیهات  عرفانی میکنند  میگویند  شراب    حضور  است  و بیخود  شدن  و  مستی  و  سکر  است  و  بعد   جرعه  بر  خاک  فشاندن  دعا  به  دیگران  و  این  طوری  ولی  اخرش  چه  ؟

گناهی  که  نفعش  به  غیر  برسد  ظاهر  جممله  غیر  عقلی  است امامیگویند  خارج شدن  از  حضور  کلی  و  رفتن  در  حضور   جزیی  که  ان  غیر  هم  در  بساط  خداست   و  مخلوق  خداست  .  این  تو  جیه  خواص  است  ایا اکثر  مردم  از  ان  شعر  این  را  میفهمند  البته  خیر

همانطور  که  سعدی  گفته  :

مثلا  من  ان  مورم  که در  پایم  بمالند       نه  زنبورم  که  از  نیشم  بنالند

  البته  غلط  است  که  ادم  را  له  کنند  و  صدایش  هم  در  نیاید

اقای  مطهری  ان را  اصلاح  کرده  این  طوری:

 نه  ان  مورم  که  بر  پایم  بمالند           نه زنبورم  که  از  نیشم  بنالند

نه مور  باش  نه  زنبور  ادم  باش  نه  ظلم  بکن  نه  زیر  بار  ظلم  برو

امام  حسسین  برای  امر  به  معروف  تمام  هستی  اش  را  به  میدان  اورد   تو  که امر  به  معروف  میخواهی  حاضر  نیستی  یک  دو  قرانی  از  جیبت بیرون  شود .

امام حسین  برای  امر  به  معروف  بهترین  افراد  عالم  را  جمع  کرده  بود   تو  کسی  را  نمیتوانی  جمع  بکنی  .امام  حسین  زخمی  شد  شهید  شد  تشنگی  کشید زن  و  فرزند  و  خواهر  و  عزیزانش  شهید  شدند و  اسیر  شدند  تو برای  اسلام  حاضری  یانه ؟  حاضری  کتک  بخوری    ؟  ینها  برای  اسلام  باشد حاضری  به  خود  سختی  بدهی ؟

امام  حسین  و  خانواده  اش  در  این  مراحل  سخت  نه  از  دین  خارج  میشوند  نه  عصبانی  میشوند نه  هم  فحش  و  فضیحت ،  دشمن  به  همه  هستی  انها  حمله  کرده  در  جنگ  نا  برابر   و  وحشیانه  و  سبعانه    اما  همه  ارامش  خود  را  حفظ کرده  از  ادب  دور  نشده  اند

همه چیز  خود  را  با  متانت  تقدیم  محبوب کرده  ند

کربلا  محورو  مر کز عشق  و  شهادت  و  ایثار  است  مرکز  انقلابات  اسلامی  است و  سید  اشهدا  مرکز و  هسته  مرکزی  شهادت  است.

 اما  حالا  دیگر  این فوتالیست  مثلا  مدل  مویش    الگو  و  مدل  مو  میشود   یا  مثلا  مد  لباسش   -  همین  و  همین  و  اینها  هم  خیلی  زود  از  سرش  می  افتد  اگر  در  کوران  کار  و  ازدواج  بیفتد  همه  چیز  از  کله  اش  می  پرد

    حضور عناصر  اخلاقی  در  کربلا

  در  کربلا  عناصر  اخلاقی  نیکو  بزرگ  و  مهم  جلوه  و  درخشش  خاصی  دارد .  محبت  و  جانفشانی  اقوام  و  خویشان   2-  ایثار  و  جاانفشانی    3-  محبت  فرزند  به  پدر  و  پدر  به فرزند   در  رفتار  علی  اکبر  با  پدر  و 4-  رفتار  های  دخترانه  و  پاسخ  پدر- 5 صبر  از  عناصر  اخلاقی  است  که  در  کربلا  در  حالی  که  تشنه  اند  و  عزیزان  خود  را  از دست  میدهند

شجاعت و 6-  شجاعت  و  شهامت  قاسم  سیزده  ساله  و  علی  اکبر  و  همه  شهدا  با  انبوه  جمعیت دشمن  بی  نظیر  و  مثال  زدنی  است

   7-استقبال  از  شهادت  در  راه  خدا  بخاطر  ارمانهای  بزرگ  دینی  و  ایندگان  و  امر  به  معروف                                                                                                                                                       

انقلاب  حسین  ع  سوالات  متعددی  را  ایجاد  میکند

1-       ایا  او  شفیع  امت  است ؟

از  جهتی  بله  و  از  جهتی  خیر   از  اینکه  انسانی  اکثر  وظایفش  را  انجام  داه  و  ممکن  است  کمبودهایی  داشته  باشد   بله  میتواند  شفیع    باشد   مثل  دانش  اموزی  که  یک  تجدید  دارد  میشود  برایش  یک  کاری  کرد  وقتی  چهار  تا  پنج  تا  شد  دیگر چکار  میشر د  برایش  انجام  داد

و  از  جهتی  هم  مثل  مسیحیان  بگوید  خداوند   مسیح  زجر  کشید  برای  امرزش  ما  حسین  کشته  شد  مثل  ما  برای  امرزش  ما  این  غلط  شد  هر  کسی  برای  خودش  کار  میکند   این  مثل  دانش  اموزی  است  که  8  تا  ده  تا  تجدیدی  دارد  باید  برود  جهنم

2-ایا   فقط  امام  حسین  کشتی  نجات  و  مصباح  الهدی  هست ؟

امام  صادق  ع  فرمود  کلنا  سفتن  النجات  بل  سفینه  الحسین  اسرع  و  اوسع

3- ان  مقداری  که  مهم  است  اینکه  بدانیم  حسین  ع  بنده  مطیع  خداست    و  ما  اگر  طالب  حسین  ع  هستیم  باید  بدانیم  که حسین  نیامده  همه  قوانین  خدا  و  بهشت  و  جهنم  را به  هم  بریزد  بلکه  مروج  و  مبلغ  فقه  و  اسلام  است  پس  باید  وظایف  تحصیلی  و  علمی  خود  را انجام  دهیم . و  انتظار  نامعقول  نداشته  باشیم  بلکه  اگر  با وجود  انجام  وظیفه  و  سعی  و  تلاش  باز  هم  کم  اوردیم  البته  انظشائ  الله  دست  ما  را  هم  میگیرند

4-منظور  از  انجام  وظیفه  چیست  ؟  الف  درس  خواندن  و  انجام  تکلیف   ب)نماز  و  روزه  و  انجام  وظیفه  خانه  و  اطاعت  پدر مادر   ج-  وظایف  اجتماعی  مثل  مسجد  و .

5-ایا  امام  حسین  میدانست  شهید  میشود ؟  بله  میدانست و هنرش  همین  بود بلکه  امثال  چمران  و شهیدان خود  ما بسیاری  از  مسایل  اینده  را  درک  میکردند .مثل  دانش  اموز  ساعی و کوشا  که  میگوید  انشاء الله  اگر اتفاق  خاصی  نیفتد  ما   قبول  میشویم.

6-ایا  قیام  امام  حسین  نتیجه  اخلاقی  دارد  البته  ؟  البته  بزرگترین  نتیجه  ان  گذشت  و  فدا  کاری  و شهادت  و  مبارزه  و  دفاع  از  خود  است .

حسین  الگوی  اخلاقی تمام  عیار  است در  زهد و  عبادت  و  در  مبارزه  و  در  اخلاق  .و  همه چیز

7-ایا  امام  حسین ع  رجعت  دارد ؟  بله  در رجعت  می آ یند  و  مدت  طولانی  حکومت  میکنند  در  همین  دنیا

8-  سن  مبارک  امام  حسین  ع  در  زمان  شهادت  57  سال  است /؟

9-ا سترا  تژی  امام  حسین  در  این  قیام چه  بود ؟  امر به  معروف  و  دفاع  از  دین

10-پیام  امام  حسین  در  کل  چیست ؟  ان  لل  تکن  لکم  دین  و  انکم  لا  تخافون  المعاد  فکوا نوا  احرارا  فی  دنیاکم   ازادی 

ان  الحیات  عقیده  و  الجهاد

هیهات  منا  الذله

نماز  -  استغفار  -  قران  دعا

وقتی حسین(ع)را بشناسی.

وقتی حسین (ع) را بشناسی خیلی راحت می فهمی که حسین (ع) پیری را بهانه نکرد و تا 57 سالگی و تا آخرین دم مبارزه کرد نه او و نه خواهرش که 56 ساله است و از نوامیس بزرگ بشریت و حرم الله است و حتی به بهانه زن بودن نه که پیر بودن از صحنه کنار نرفت  اینجا یک داستان بلند و قصه قشنگ است که از آدم تا ابدیت ادامه دارد و دیگر در این قصه دروغ و بهانه نیست همه اش صداقت است که هزینه می طلبد و هزینه اش را هم راحت می پردازند نه راحت که سنگین است اما به داشتن صداقت و راستی میارزد که گوهری بس گرانبها ست .

و صداقت و لاجرم مبارزه با دروغ و ناراحتی لازمه انسانیت انسان است و هیچ پیامبری از آن معاف نیست بلکه پرچم حق و صداقت است که بر دوش اولیا و اوصیا و انبیا است تا قیام قیامت.

مگر علی (ع) نبود که تا 63 سالگی پرچم این مبارزه را بر دوش کشید و او هم هرگز پیری را بهانه نکرد و تا آخرین دم در این مبارزه و در صف این مبارزه و مبارزان بود .

و او هم از پیامبرآموخته بود که تا سال دهم هجرت 80 غزوه و سریه داشت و وقتی میخواست رحلت کند دستور داده بود که جیش اسامه تشکیل یابد و افرادی از سرشناسان و افراد معروف در آن حضور یابند و چون بعضی تخلف ورزیدند آنها را توبیخ کرد و برآشفت .

پس پیری افول ستاره بخت و ناتوانی مطلق نیست و علامت باز نشستگی و پایان کار نیست و فصل خانه نشینی و تهی دستی و فقر و بیچارگی و دست کشیدن از تلاشهای اجتماعی هم نیست .

مگر حبیب بن مظاهر نبود که از کودکی به حسین (ع) عشق ورزید و یکبار در کودکی جانش را بر عشق حسین (ع) گذاشت و یکبار هم در پیری و درکربلا و واقعه عاشورا .

مگر ابوذر و سلمان و مقداد و عمار و اویس قرن و میثم تمار چنین نکردند و تا نای ونفس داشتند همچنان کردند که اهل بیت عصمت و طهارت .

پس برای ما چه مانده است و چگونه می توان باز پس از اینهمه شهادت تاریخی و اقعیتها ی مسلم باز از دایره اسلام و ایمان گریخت .

وقتی حسین (ع) را بشناسی می فهمی که حسین (ع) هرگز زن و بچه و خانه و خانواده را بهانه نکرد و راست گفت و همین ها را که عده ای بهانه براین عدم صداقت و برای گریز از مسئولیت و فرار از انجام وظیفه می تراشند با توکل به خدا به میان صحنه عاشورا کشاند و از تک تک آنها قهرمانی ساخت برای همیشه تاریخ برای همه مکانها و همه زمانها دیگر اینجا خون غلام سیاه و سید هاشمی قریشی و دوستان اهل بیت کوچک و بزرگ جوان و نوجوان در هم آمیخته شده است و تک تک شهیدان تار و پود این روز با عظمت را تشکیل داده اند و همه اینها حماسه ساز و حماسه آفرین شده اند ارابه تاریخ را به پیش می بردند.

وقتی حسین (ع) را بشناسی و با مکتب و مرام او آشنا باشی می فهمی و یقین می کنی که نداشتن لشکر و عده و برای امر به معروف و برای  حق شناسی و حق طلبی و حق پرستی لازم نیست و برای گریختن از همه اینها هم کافی نیست .

چه میدانی که حسین (ع) نه سپاهی گرد کرد و نه لشکری داشت و نه سربازی به آن معنی که آموزش ببینند و کارشان منحصر به رزم و جنگ باشد مثل شوالیه ها و ارتش رزمی نداشت و نه محافظی حتی و نه سازی و دهلی و طبلی و کرنائی که تنها یک فریاد گر روز رزم آنروز بودند .

و کربلا از همه اینها خالی بود و حسین (ع) از همه این مسائل و وسائل بدور اما با اینهمه توانست آن روز واقعه و آن حماسه بزرگ و آن فرهنگ عظیم را بیافریند .

وقتی حسین (ع) را بشناسی باور می کنی که حسین (ع) همان خانواده را که بهانه شیطان بود برای فرار و گریز آورد و از همه آنها و تک تک آنها سرباز ساخت و سردار ساخت و الگو و نمونه ای ساخت برای همه بشریت در همه ادوار .

حسین (ع) لشکر نداشت این واقعیت ساده را هرکسی
 می تواند بفهمد که عده ای که با زن و بچه و پیر و جوان همه تعدادشان به دویست نفر هم نمی رسد چه سرباز و چه لشکری می تواند داشته باشد .حسین (ع) آذوقه نداشت نه برای جنگیدن نه برای سفر و نه برای اقامت حتی آب هم نداشت عده ای بودند از برادرانش ، پسران ام البنین و بعضی از دوستان خانوادگی مثل حبیب بن مظاهرها ، عده ای هم به هر حال به هر ندای حقی پاسخ میدهند و مبارزه می کنند و اگر تو هم اهل مبارزه باشی عده ای حتی از لشکر دشمن به تو می پیوندند مثل حر.

چرا که حق و حقیقت برای خودش اصلی است و جاذبه ای دارد و نوری و بوئی و بعضی از انسانها عمری بدنبال حقیقت اند و در راه آن جان و همه چیز خود را حاضرند فدا کنند.

اما تو در مکتب حسین (ع) دنبال چه هستی ؟ از سینه زدن و زنجیر زدن و حاضر شدن در مجالس و محافلی که بنام ابا عبدالله تشکیل می شود تو دنبال چه هستی ؟دلم می خواهد که این سوال را در خلوت خود از خودت سوال کنی .

مکتب حسین (ع) مکتب مبارزه است مبارزه علیه ناحق و فساد و چون مبارزه دارد عزت و سرفرازی دارد و برای همین است که در قلب زن و بچه و پیر و جوان جا باز می کند و هر نسلی افتخار می کند و هر نسلی افتخار می کند علم حسینی را مکتبی پویا و حرکت زا و حرکت آفرین است و برای همین بدوش بکشد و پرچم حسینی را برافرازد .

وقتی حسین (ع) را بشناسی می فهمی و میدانی که حسین (ع) از یزید و دستگاه جهنمی اش نهراسید و از آنهمه افرادی که آنوقت بر سر تا سر جهان اسلام فرمان میراندند وهم امور و مقدرات جامعه چنگ انداخته بودند وحشتی نداشت .

آن کاخ سبز معاویه و آن مسجدهای بزرگ و کوچک و آن مبلغینی که سرتا سر کشور بزرگ و پهناور علیه خاندان عصمت و طهارت کار می کردند برای حسین (ع) تردید و سوسه ای ایجاد نکرد .

و آن لشکر و سپاهیان و نیزه های بلند و شمشیرهای آخته و لباسهای بزرگ و سپرها و تیر کمانها و ادوات جنگی حسین (ع) را متوقف نساخت .

و آن دستگاه پلیس و وحشت آور و جاسوس ها و عمال کارگزار فراوان نتوانست ذره ای گامهای حسین (ع) و یارانش را سست کند و آنها را به انزوا بکشاند .

از فرماندارن و استانداران و جثه های بزرگ و غول آسا و زورآوران جاهل و ثروتمندان که روح خود را به شیطان فروخته بودند پروا نکرد .

از دسته های بزرگ و کوچک نظامی که سواره و پیاده حافظ منافع یزید و یزیدیان بودند اندیشه ای بخود راه نداد .

خلاصه حسین (ع) از انواع اسلحه و کثرت مبلغین که بنام دین بت جدید معاویه و یزید را بر اریکه قدرت نشانده
 می پرستیدند و مردم را وادار به کرنش می کردند نهراسید.

اما یک ترس بزرگ داشت و آنهم تقوی و ترس از خدا بود ، آنجا که قدمها در برابر لشکر و امکانات و سربازان و شمشیرهای و نیزه های افراشته سست میگردند.

 حسین(ع) ترس از خدا داشت که او را به میان دریای خطر و آتش و خون می برد و می کشاند .

این تقوی و ترس از خدا بود که او را در همه مسائل سنگین حیات و رسالت و وظیفه سنگین دین و رهبری جامعه به پیش می برد و قدرت و نیرو می بخشید .

همان ترسی که اینان از شمشیر امویان داشتند و از سرباز شامی و سر سپردگان معاویه که باعث شکست و ذلت و خواری و خفت آنها در دنیا و آخرت است .حسین (ع) این ترس را از خدا داشت و هزاران بار بیشتر .

حسین (ع) مسئولیت اجتماعی اش را میدید، انسان های شریفی که زیر ظلم و شکنجه معاویه و یزید بودند و حق های مسلمی که دستگاه معاویه ناحق می ساخت و افراد پست و کثیفی که بر مردم مسلط کرده بودند .

نظم و دیسپلین ظلم و جور ناحق را که با هزار فریب ایجاد کرده و آنرا بنام حق و دین به مردم تبلیغ می کردند می دید و به یقین می دانست که ویران کردن این ظلم و آن کاخ سبز و پایگاه جور و ستم که هدف اصلی دین است باید در برنامه کار قرار گیرد و میدانست این نظم جهنمی جز با عاشورا پایان نمی پذیرد .

معاویه و یزید در نظمی بسان نظم مرداب و گنداب جامعه را رها کرده بودند و بسیار بودند انسانهای مردار دو پایی که بظاهر ایستاده و بظاهر نفس می کشیدند اینها مردمی بودند که قدرت و اراده ای نداشتند و شیطان در کاسه سرشان و خانه دلشان لانه کرده بود و از آنجا این عروسکهای کوکی را هدایت می کرد.

معاویه هر چه شرک آلودتر فرمان میراند و بسان یزید که آنها اصلاً دیگر احتیاجی به مراجعه بقرآن یا علمای دینی نداشتند و حتی برای تظاهر هم حاضر نبودند این قوانین الهی را بپذیرند و یا وانمود کنند که دارند آنرا اجرا می کنند .

پس خدا و پیامبر عملاً در حکومت اموی نقشی نداشتند و او با یک فرمان ، فرمان خدا و قرآن و پیامبر را نقض و نسخ می کرد و زیر پا می گذاشت و هیچ قدرتی هم نبود که او را مواخذه کند و زیر سوال برد.

معاویه جامعه را نظم بخشیده بود نظمی بسان نظم گورستان نظم صحرا و جنگل نظمی بسان نظم مرداب و گنداب که ایستا بود و متعفن و همه و همه اگرچه در این مرداب عفن دست و پا میزدند هیچکس را آوازی بر نمی آمد .

نه اعتراضی و نه خیزشی و نه انقلابی و نه حتی حرفی جز تملق و چاپلوسی و آدم فروشی با قدرت جهنمی اموی و سربازان مخمور و فاسد هر صدائی در نطفه خفه می شد و هرگلوئی که آواز آزادی میداد بریده می شد .

اگر حسین (ع) را بشناسی می فهمی که او بزرگترین انقلابی است و بزرگترین و رساترین فریاد را برآورد و پیام خود را در گوش تاریخ جاودانه ساخت و نه تنها دستگاه جهنمی اموی را رسوا ساخت و ریشه پوسیده آنرا از میان جامعه کند و همه قدرتمندان آنرا به خاک مذلت افکند و همه حامیان دیروز و امروز او را بیچاره ساخت بلکه برای ابد مدال شجاعت و حق پرستی را به سینه خود زد و نه تنها رژیم اموی که همه ستمگران تاریخ را به آستانه ورشکستگی و ضعف و اضمحلال کشاند.

وقتی حسین (ع) را بشناسی ، و همه اینها در صورتی است که حسین (ع) را بشناسی و مکتب و مرام او را بفهمی و بدانی و زیر بار ظلم نرفتن و تن به خفت ندادن و گوش به یاوه های ستمگران نسپردن را از او آموخته باشی .

وقتی حسین (ع) را بشناسی دیگر درنگ را جائز نمیدانی و قوم و خویش و غریب و آشنا و کوچک و بزرگ و زن و بچه نمی کنی .

مگر اینکه همین یزید که راس حکومت جهنمی شیطان ایستاده از طائفه قریش است و بقول معروف یک رگ قوم و خویشی با او دارد  اما پرچم شیطان را بلند کرده و جزء دار و و دسته اراذل و اوباش و ظالمین و فاسدین و زور گویان تاریخ است .

و مگر نه اینکه شمر از طائفه عباس ع و غوغاگر و مرد افکن کربلاست مگر نه اینکه همه کوفیان نمک خوردگان و پایتخت نشینان و فرمانبرداران حکومت علی (ع) هستند .

وقتی پرچم عدالت بلند می شود ، وقتی ندای انسانیت آزاد و خدا پرست بلند می شود ، قوم و خویشی و پیر و جوانی و زن و مردی ندارد ، همه باید با جان و دل خود و هر آنچه دارند فدای راه عدالت کنند اینجا دیگر درنگ جائز نیست و بهانه بدرد نمی خورد، زیرا عدالت حیات واقعی دین و جامعه و فرد است . 

بسم  الله  الرحمان  الرحیم 

راه    روشن 

پس  از  عاشورا  امام  سجاد  همه  عمر  را  وقف  تبلیغ  پیامهای  عاشورا  میکند .چون  صفحه  عاشورا  بهترین  پیام  رسان  زنده  و  جاوید  مکاتب  الهی  است .

نه  اینکه  ادیان  دیگر  با  موضوع  قربانی  دادن  یا  ایثار  کردن  بیگانه  باشند  نه  هیچ  چنین  چیزی  قابل  تصور  نیست .

  اصل  دین  بر  اساس  تقوی  و  سرمایه  گذاری  برای  دین  و  خدا  و  پیامبر  و  اصلاح اجتماعی  و  فردی  است .

 در  همه  ادوار  و  اعصار  دین  برابر  با  گذشت  و  فداکاری  و جانفشانی  و  سرمایه  گذاری  مادی  و  معنوی  است .جز  این  هم  نمیتواند  باشد .

چرا  که  همیشه  ان  و  غارتگران  در  جای  جای  شهر  منتظر  غفلت  مردم  و    تاراج  کردن   هستی  مردم  است.

غارت  اشکار  و  نهان  مردم  توسط  برخی  از مردم  یک  امر  دائم  و  همیشگی  است  و  تعجبی  هم ندارد .

مثل  انگلیس  و  امریکای فعلی  که  مثل  اعلای  غارت در  عصر  ما  هستند.

نکته  مهم  همیشه  غفلت  مردم  و  یا  به  غلفلت  کشیدن  مردم  و  فریب  عمومی  است.

همیشه به غفلت  کشیدن  ملتها  یا  خواب  کردن  یا  پرت  کردن  حواس  مردم شیوه  همیشگی  دشمنان  بشر  و  انسانیت  است .

الان  هم  امریکا  و  اذناب  کثیف  او  دنبال  همین  مطلب  هستند  چه  در  ایران  و  چه  در  دنیای  اسلام .

روشن  است  همه  تهدید  ها  و  تحریمها  برای  همین  مطلب  است . 

پس  اینهمه  کشتار  پیامبران  و  افراد  صالح  برای  همین  مطلب  است  برای  به  غفلت  کشیدن  مردم .  زیرا  مانع  اصلی  فریب  مردم  همین  پیامبران  و  افراد  فهمیده  و  الهی  هستند .

پس  این  همه  جنگ  و  مرافعه  بشر  و  اختلاف  و  ادمکشی  و  خونریزی  برای  تصاحب  اموال  و  موقعیت  های  انان    است .

بعضی  افراد  ساده  گمان  میکنند که  کفار  فهم  درستی  ندارند  و  به  عمق  مطالب پی  نمیبرند  و  جنگ  و  دعوا  راه  می  اندازند.

در  صورتی  که  اگر انها  مطالب  را می  فهمند  اما  چون آن  را  بر خلاف  منافع  نامشروع  خود  میدانند  انکار  و  تکذیب  میکنند .

اگر  نمیفهمیدند  مستحق  عذاب  نبودندو  مستحق  آتش  و  جهنم  نبودند  و  اگر  به  آتش  میرفتند  به  آنها  ظلم  شده  بودولی  ابدا  خداوند  ظالم  نیست .

اما  در  این  1200  سال پس  از  عاشورا  ما  به  تاریخ  بشریت  و  به  سیره  ائمه  هدی  علیهم  السلام  نگاه  بکنیم  ببینیم  چه  حوادثی  اتفاق  افتاده  و  بر  خورد  تاریخی  با  این  واقعه  چطوری  بوده  است .

1-    برخورد  ائمه   هدی  علیهم  السلام حضرات  معصومین 

2-     برخورد ا نسانهای  اندیشمند  اسلامی 

3-    برخورد اندیشمندان  غیر  اسلامی

برخورد  اولیه  ازطرف  معصومین  توسط  امام  سجاد  و  حضرت  زینب  سلام  الله  علیها 

بلافاصله  چه  در  روز  عاشورا  و  چه  روزهای  اسارت  و  چه  در  کوچ  دادن  شهیدان  و  اسرا  و  چه  در  دربارابن  زیاد  و  یزید  آغاز  شد .

بر  ورد    صریح  وصحیح  و  قاطع  و  روشنگرانه  بقیه  السیف  و  بیبی  زینب  و  امام  سجاد  حتی  رقیه  و  دیگران  یک  بر خورد  صحیح  و  منطقی  با  پشتوانه  علم  غیب  و  خبر  های  گذشته  و  آینده  بود

این  گذر  حساس  اسارت  که  اهل  بیت  داغدار  بودند  و  همه  عزیزان  خود  را  ازدست  داده  بودند خود بسیار  در  اینده این  انقلاب  فکری  موثر  بود .

دشمن   همه  حیله  خود  را  بکار  گرفته  بود  که  این  نهضت  را  کور  و  پایان  یافته  وانمود  کند . دشمن  برای  خود  میخواست  از  همین  داغ  عزیزان  هم  مشروعیت  ی  دست  و پا  کند .

لذا  میگوید  خدا  برادرت  را  کشت  و  شما  را  رسوا  کرد

دستگاه  ی  اموی  میخواست  این  پیروزی  رنگ  اید ئولوژیک  بدهد و  برای  اهل  بیت  داغ  و  از  دست  دادن  عزیزانشان  را  هم  غم  و  غصه  و  هم  خواری  و  ذلت قلمداد  کند.

اگر  انها  موفق  به  اجرای  برنامه  خود  میشدند  دیگر  عاشورا  از  دست  میرفت  یا  اینکه  دیگر  نیروی  افرینش  انقلابی اش  را  از دست  میداد .  دیگر  عاشورا  نمیتوانست  کانون  انقلابهای  متعدد  در وسعت  جهانی  قرار بگیرد .

اما  بر  خورد  اغازین  علیا  مخدره  زینب  به  این  الودگان  مخمور  و  مستان  پیروزی  خیلی  زود ان  سوی برنامه  و  سکه  را  به  انها  نشان  داد .

خیلی  زود  دستگاه  اموی  فهمید که  نه  در  کوفه  و  نه  بین  راه  تا  شام  نه جای  توقف  و  ایستادن  است  و  نه محل  قدرتنمایی  و  تبلیغات .

خطبه  زینب  سلام  الله  اولین  زنگ  خطر  را  برای  ابن  زیاد و  دارالاماره  کوفه   به  صدا  در آورد  .

خطبه  زینب چند  موضوع  مهم  را  در  بر  داشت

1-توجه  دادن  به عظمت  مطلب  و  اصل  واقعه

2-باران  شماتت  برای  کوفیان به  جهت  دست  آویز  قرار گرفتن و  الت  دست  شدن  حکومت  اموی

3-  بیان  صریح  به  جنایت  بزرگ کوفیان کشتن  ال  الله  و  اسارت  حرم  و شکستن  حرمت

4-لعن  و  نفرین و انذار کوفیان

این  خطبه  کوتاه  از  زبان  زینب  و ان  شیرزن  دشت  کربلا    که  از  حلقوم  اتشین  او  خارج  میشد  در  گام  اول  سبب  به  هم  خوردن  اوضاع  ی  کوفه  شد .

انها  که  این  خونریزی  و  ددمنشی  را  انجام  داده  بودند هر  کدام  فکر  بیهوده  ای  در  سر  داشتند.

گر  چه  بیشتر  سربازان  براحتی  میفهمیدند  میدان  میدان  جنگ  و  نبرد  نیست .  ولی  وعده  های  تو  خالی ابن  زیاد  و تطمیع  سران  قبایل و  غرور  های  جاهلی  انها را  در  میدان  نگه  داشته  بود .

هر  چه بود  خیالات  واهی بود و  افکار  غلط  و  امال  و  ارزوی  بیخود  و  بیجهت که  هر گز  امید  رسیدن  به  آنها  نبود.

لشکر  ابن  زیاد  به  اشباح  رجال  و  مردگان  ایستاده  و بی  هویتی  تبدیل  شده  بودند  که  اراده  تصمیم  گیری  و  انتخاب  و  اجرا  هیچکدام  را نداشتند .  پس  این  جناینت  بزرگ  به  دست  انها  صورت  وقوع  یافت .

کوفیان  قدر  نبوت  و  دین  و  علی  ع  و  امام  حسن  ع  را  ندانستند  و حالا به  نهایت  کفر  و  نفاق  رسیده  بودند.  و کر  بلا  ظهور  قدر  ناشناسی  و  کفر  و  سبعیت  اموی  بود  نه  چیز  دیگر  همچنان  که  جهنم  هم  فقط  ظهور  و  نمود  همان  اعمال  وحشیانه  خودشان  است .   

کربلا  خود  چون  اینه  ایست  که  تجلیگاه  ارمانهای  والای  بشری از  یک  طرف  و  دیدگاه  حیوانی  انسان  و  شیطان  از  طرف  دیگر  است .

کربلا  نمود  و  مرکز  تضارب  اراء  است

کربلا  راه  روشن انسان  معاصر  بعد  از  واقعه  عاشورا  تا بعد  از  ظهور  است

کربلا  مرکز  و  ارزوی  اهل  دل  و  عشاق  اهل  معرفت  است

کربلا  نمود  پیروزی  حق  بر  باطل و  اندیشه  بر  سبعیت  و اهلل  اخرت  بر  اهل  دنیاست  .

باری  به  هر  جهت  ابن  زیاد  خیلی  زود  فهمید  قدرت  مقابله  با  ان  ایمان  قوی  و  فکر  روشن  و  اگاهی  بخش  ر ا  ندارد زینب  زبان  علی  در  کام  دارد و  منطق  قران   او  را  نمیشود  به  ارعاب  و  تهدید  ساکت  کرد نه                                               

به  فریب  و مکر  و  نه  هیچ  چیز  دیگری  اکنون دیگر برای  ابن  زیاد  خطری  بالا  تر  از  وجود  اهل  بیت  در  کوفه  نیست .

چه  برای  حفظ  ابروی  خود  و  چه  برای  حکومت خود  بهتر  است  هر  چه  زود تر  اینان  را روانه  شام  نماید  و این  اتش  زیر خاکستر  را از  منطقه  حکومتی  خود  دور  نماید

در  بار  ابن  زیاد

ما  قصد  نداریم  همه  انچه  مطرح  شده  بیان  کنیم  انچه  که  گفتیم  از  اینن  مناظره  انتخاب  میکنیم

در  بار  ابن  زیاد کاخی بوده و  تختی  و ابن  زیاد  بر  بالای  ان  و  سر  ابی  عبدالله را  جلو  خود  گذاشته  پس  اسرا را  وارد  کردند.

مشهور  است  که  ابتدا  گفت  من  هذه  المتکبره    یا  متنکره    این  زن  کیست ؟  و  این  جمله  را  برای  توجه  دادن  مردم  و  فریب  انها  و تخفیف  اهل  بیت  گفت . و  سپس این  جمله: عبیدالله رو به زینب كرد و گفت: ستایش خدا را كه شما خانواده را رسوا ساخت و كشت و نشان داد كه آنچه می‎گفتید دروغی بیش نبود. [

در  این  جمله  که  برای  سوزاندن  دل  زینب  گفته  چند  موضوع  به  چشم  میخورد  .  اول  1-  ستایش  خدا  (مزورانه )2

2-  خود را  بر حق  جلوه  دهد و  کار  خود  را  درست    اعلام  کند  در  صورتی  که  اصلا  چنین  چیزی  نیست  .

3-تلخی  های ظاهری  ان  را  و  ستم  را  به  خدا  نسبت  دهد

4-کشتن  و  رسوا ساختن  را  به  خدانسبت  میدهد 

5-اشاره  به  دین  محمدص  که  دروغ  میانگارد

همه  اینها  تهمت  و  افتری  به  حضرت  سبحان  است  که  جنایتی  بزرگ  و  آشکار  است 

قرآن  میفرماید :  و  من  اظلم  ممن  افتری  علی الله  کذبا 

جای  تامل  است  که  چگونه  ابن  زیاد  نانجیب  بر  مملکت  اسلامی  حکم  براند

(در  اینجا  انسان  بیاد  صوفیه  میافتد  که میگویند  همه  کارها  کار  خداست)

بگذریم  هدف  ابن  زیاد  در  این  جمله  کوتاه  سه  مطلب است

 1- کسب  مشروعیت  و  وارونه  کردن  قضایا 

2-سوزاندن  دل زینب  سلام الله  علیها  3

3-انداختن  گناهان  بگردن  خدا 

4-بردن  اصل  اسلام  به  زیر سوال

این همان  عرایضی  بود که  قصد  بیان  ان  را  داشتیم .در  خاتمه  به  جهت  حسن  ختام  دنباله  سخنان  زینب  سلام  الله  را  می  اوریم .

زینب پاسخ داد: ستایش خدا را كه ما را به واسطه پیامبر خود (كه از خاندان ماست) گرامی داشت و از پلیدی پاك گردانید. جز فاسق رسوا نمی‎شود و جز بدكار، دروغ نمی‎گوید، و بد كار ما نیستیم بلكه دیگرانند‌ (یعنی تو و پیروانت هستید) و ستایش مخصوص خداست.»[2]

ـ دیدی خدا با خاندانت چه كرد؟

ـ جز زیبایی ندیدم! آنان كسانی بودند كه خدا مقدّر ساخته بود كشته شوند و آنها نیز اطاعت كرده و به سوی آرامگاه خود شتافتند و بزودی خداوند تو و آنان را (در روز رستاخیز) با هم روبرو می‎كند و آنان از تو، به درگاه خدا شكایت و دادخواهی خواهند كرد، اینك بنگر كه آن روز چه كسی پیروز خواهد شد، مادرت به عزایت بنشیند ای پسر مرجانه.

فصل  دوم

انچه  تاریخ بیان  میکند ابن  زیاد  ملعون  برای  تهدید  و  ارعاب  دشمنان  حکومت  اموی 

تحت  تدابیر  شدید  امنیتی  سعی  کرد  به  قدرت نمایی  بردازد و  سر  های شهدا  را  در کوچه  ها و گذر گاهها  بچرخاند .

اما  خود  واقف  بود که  شیعیان  حقیقی  و  اگاه  چون  آتشی  زیر خاکستر  فقط  متر  صد  فرصت  نشسته  اند  و از  این  قدرتنماییهای  پوشالی  واهمه ای  ندارند.

ظاهرا  5  روز  شهدا  و  اسرا  را نگه  داشته  و  به انواع  مختلف  ازار  جسمی و روحی  داده  اند  تا  پیک  یزید  دستور  العمل  بفرستد . یزید  از  ابن  زیاد  مطالبه  سرهای  شهدا  و  کوچ  کلیه  اسرا  را  نموده  بود.

چیزی  که  مسلم است دولت  اموی  از کشف  امور  و  کسب اطلاع  وافشا شدن  جنایاتش  توسط  مردم  بیم  داشت  لذا  میبینیم در  اولین  منزل  کاروان  اسرا  به مسیحیان  و  راهبان  برخورد  میکند .

با  توجه  به  اینکه کلیساها  و دیر  ها  در  زمن  زمان  در بیابانها  و  بیغوله ها  ساخته  میشد  خیلی راحت  میتوان  دریافت  حکومت  اموی  تصمیم  گرفته  اسرا  را  از  راهی به  شام  برساند  که  ان  راه  از  شهر  ها  و  ابادی  ها و  مسلمانها  دور  باشد.

ان  قافله  در  اقامت  5  روزه  خود  در  کوفه  ضربات  سنگینی  را  بر  پیکره  منحوس  حکومت اموی  وارد  کرده  و  این  را  هر ناظر بیطرفی  به  خوبی میتواند  درک  و  تایید  نماید .

از  اولین  شب  ورود  قافله  معجزای  رخ  داد  که  نگهبانان شراب  و  غذا  و  خواب  و  راحت  را  فراموش  کردند.

و  ان  پیدا  شدن  دسی  که  این  اشعار  را  نوشت

 اَتَرْجُو اُمَّةٌ قَتَلَتْ حُسَیْنا                                            شَفاعَةَ جَدِّهِ یَوْمَ الْحِسابِ
آیا گروهی كه امام حسین(علیه السلام) را كشتند در روز قیامت امید شفاعت جدش را دارند؟
حاملان سرها بسیار ترسیدند، برخی از آنها برخاستند تا آن دست و قلم را بگیرند كه ناگهان ناپدید گشت، وقتی برگشتند دوباره آن دست با جوهر خون آشكار شد و این شعر را نوشت:
فَلا وَ الله لَیْسَ لَهُم شَفیع                                       وَ هُمْ یَومَ القیامَة فی الْعَذاب
بخدا سوگند شفاعت كننده‌ای برای آنها نخواهد بود و آنها روز قیامت در عذاب خواهند بود
دوباره عده‌ای خواستند آن دست را بگیرند كه باز ناپدید شد، برای بار سوم كه برگشتند آن دست با همان شرایط این شعر را نوشت:
وَ قَد قتلُو الحُسینَ بحكم جَور                               وَ خالف خَلفَهُم حكم الكِتاب
امام حسین (علیه السلام) را از روی ظلم و ستم شهید كردند و با این كارشان مخالف قرآن عمل نمودند.

  پیدا  شدن  این  دست  و  ان  قلم  و  این  شعر  ان  مستی  و هرزگی  .و  خیالات  را  از  سر  انان  پراند.

راهب  دیر  صدای  ملائک  را  میشنید  که  بر  سر  های  بریده  سلام  میدادند

السلام علیك یابن رسول الله . السلام علیك یا ابا عبدالله.

راهب از دیدن این حالات متعجب شد و ترس او را فرا گرفت. از صومعه خارج شد و میان یاران ابن زیاد رفت و پرسید: بزرگ شما كیست؟ گفتند: خولی. به نزد خولی رفت و پرسید: این سر كیست؟ گفت: سر مرد خارجی است (نعوذبالله) كه در سرزمین عراق خروج كرد و ابن زیاد او را كشت. راهب گفت: نامش چیست؟ خولی جواب داد: حسین بن علی بن ابیطالب(علیه السلام).
باز پرسید: نام مادرش چیست؟ خولی گفت: فاطمه بنت محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله).
راهب با تعجب پرسید: همان محمدی كه پیغمبر خودتان است؟
خولی گفت: آری. راهب فریاد می‌زد كه هلاكت برای شما باد به خاطر كاری كه كردید. از آنها خواهش كرد سر مبارك حسین(علیه السلام) را تا صبح نزد او بگذارند. خولی گفت: نمی‌توانیم بدهیم تا نزد یزید بن معاویه ببریم و از او جایزه بگیریم. راهب گفت: جایزه تو چقدر است؟
خولی پاسخ داد: ده هزار درهم. راهب گفت كه من ده هزار درهم به تو می‌دهم. خولی هم پذیرفت، درهم را گرفت و سر مطهر را به راهب سپرد.

ابن هشام می‌گوید: وقتی سر را از راهب گرفتند، به راه افتادند تا نزدیك دمشق رسیدند به یكدیگر گفتند بیائید این درهم‌ها را میان خود تقسیم كنیم تا یزید از آنها خبردار نشود، كیسه‌های درهم را باز كردند و دیدند سفال شده است. بر روی آن نوشته شده است "فلا حسبن الله غافلا عما یعلم الظالمون" (سوره ابراهیم، آیه 42)؛ گمان مبرید خدا از آنچه ستمكاران انجام می‌دهند غافل است. بر روی دیگری نوشته بود گو سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون"؛ و به زودی ستمكاران بدانند چه سرانجامی دارند.

حاملان سر، سفال‌ها را در نهری ریختند. خولی گفت: این راز را پوشیده نگهدارید و با خود گفت: انا لله و انا الیه راجعون، حذر الدنیا والاخرة

بن شهر آشوب می‌گوید یكی از كرامات امام زیارتگاه‌هایی است كه از سر ایشان به جای مانده است؛ در كربلا و در شهرهای عسقلان، موصل، نصیبین، حماه، حمص، دمشق و دیگر مكان‌ها می‌باشد. (یعنی این كه وجود سر مقدس امام در این مكان‌ها ، زیارتگاه‌های معروف دارد، برای  نمونه وقتی خواستند به شهر موصل روند شخصی را به نزد حاكم شهر موصل فرستاند كه توشه و آذوقه برای آنها فراهم كند و شهر را آذین كنند، اهل موصل گفتند هر چه می‌خواهید برای شما فراهم می‌كنیم ولی از آنها درخواست كردند كه به شهر نیایند، بیرون شهر منزل كنند و از همانجا بروند، آنها در یك فرسخی شهر منزل كردند و سر شریف را روی سنگی نهاند، از آن سر مقدس قطره خونی بر آن سنگ چكید و مانند چشمه‌ای از آن خون می‌جوشید.)

مردم هنگام محرم اطراف آن جمع می‌شدند و مراسم عزاداری بر پا می‌كردند

      مسیر  حرکت  کاملا  دایره  وار  است  و  نمیتوان  تصور  کرد که  به  خاطر  موانع  طبیعی  یا  کویری  و  خشک  این  مسیر  را  انتخاب  کرده  باشند  بلکه  بخاطر  نداشتن  پایگاه  مردمی رژیم  پیوسته  در  صدد  اغفال  و  فریب  مردم  بوده  است .

بگذریم  که  در  شهر  موصل  هم  از  ورود  کاروان  به  شهر  جلوگیری  کرده  و  احتمال  طرد آنها  در  شهرهای  دیگر  هم  بعید  و  دور  از ذهن  نیست .

بنا  بر  این  کاروان  اسرا  با  افراد  اراذل  و  اوباش  ساعات  سختی  را  سپری  کرده  اند  و  این  همه  اقدامات  امنیتی  میرساند  که  آنها  مجبور  بودند این  کاروان  را  با سرعت  عبور  دهنداین  خود  فشار  مضاعفی  بر  اسرا  بود   و حتی  خود  نگهبانان  نیز  استراحت  و آذوقه  کافی  نداشتند . 

منزل  اول  تکریت

 (در کامل بهائی آمده است: چون سر امام حسین علیه‏‌السلام را از کوفه بیرون آوردند، مأموران ابن زیاد از قبایل عرب بیمناک بودند که شاید هنوز قدری از غیرت دینی که در ایشان باقی مانده، آنان را وادارد که سر امام علیه‏‌السلام را از دست ایشان بگیرند، از این روی، دور از جاده اصلی، و از بیراهه حرکت می‏‌کردند!

- مشهد النقطه

حاملان سر مقدس در اثنای راه به این مکان رسیدند و سر مقدس را بر روی سنگ بزرگی که آنجا بود نهادند، ناگهان قطره‏‌ای خون از آن سر مقدس بر آن سنگ چکید و پس از آن هر ساله در روز عاشورا از آن سنگ خون می‏‌جوشید! و مردم از اطراف بر گرد آن صخره اجتماع می‏‌کردند و مجلس عزا و ماتم برای امام حسین علیه‏‌السلام برپا می‏‌داشتند.

- 2وادی النخله(

شب را در وادی النخله» فرود آمدند و در طول شب صدای نوحه جنیان را می‌شنیدند(19):

نساء الجن یبکین من الحزن شجیات

و اسعدن بنوح للنساء الهاشمیات

و یندبن حسینا عظمت تلک الرزیات

- موصل

صبحگاه از راهی دیگر، قصد کحیل» کرده جانب جهینه»(23) را در پیش گرفتند و والی موصل»() را از ورود خود باخبر ساختند، وی دستور داد شهر را زینت کرده و گروهی را به بیرون از شهر فرستاد!

مردم گفتند: بدون تردید، این سر حسین بن علی علیه‏‌السلام است که او را خارجی گویند! چهار هزار کس، آماده جنگ شدند تا سر مطهر را از آنان بستانند و زیارتگاهی برپا کنند و والی خود را از دم شمشیر بگذارنند؛ به روایتی گفتند: تبا" لقوم کفروا بعد ایمانهم اضلالة بعد هدی؟ ام شک بعد یقین ؟» ، مأموران چون از قصد مردم باخبر شدند مسیر خود را تغییر داده و به قصد تل اعفر» و جبل سنجار»( حرکت کردند تا در نصیبین» منزل گزیدند.

6 - نصیبین(

و چون به نصیبین» رسیدند، منصور بن الیاس به آراستن شهر دستور داد! و آینه‏‌ها را در کار آرایش بکار بردند! و کسی که سر مقدس امام علیه‏‌السلام با او بود، خواست که وارد شهر شود، ولی اسب او فرمان او را نبرد، اسب دیگر آوردند، آن اسب نیز اطاعت نکرد! تا چند اسب عوض کردند، ناگاه سر مطهر را دیدند که بر روی زمین است! ابراهیم موصلی، آن سر مقدس را برداشت و نیک در آن نگریست تا این‌که آن را شناخت و آن‌ها را ملامت کرد، اهل شهر چون این صحنه را مشاهده کردند، آن سر مقدس را از وی گرفته و او را کشتند و سر مطهر را در بیرون شهر گذاردند و به درون شهر نبردند! و گویا بعدها همانجا که سر شریف افتاده بود زیارتگاه شد

و در قمقام زخار آمده است: در اینجا سر امام را به مردم نشان دادند! زینب کبری علیها السلام از مشاهده آن صحنه جانخراش، طاقت از دست داد و این ابیات را زمزمه کرد: انشهر مابین البریة عنوة و والدنا اوحی الیه جلیل کفرتم برب العرش ثم نبیه کان لم یجئکم فی امان رسول لحاکم اله العرش یا شر امة لکم فی لظی یوم المعاد عویل

7 - عین الورده(

کاروان، بامدادان به عین الورده» رسید و والی آنجا را خبر کردند، او و اهل آن شهر پذیرفتند که آن سرها در شهر بگردانند، و مقرر شد که از باب اربعین داخل گردند، سر منور را در میدان شهر بر نیزه کردند، و از نیمروز تا عصر در معرض تماشای مردم قرار دادند، گروهی شادمانی می‏‌کردند که سر خارجی است، و جمعی گریان بودند.

8 - رقه(34)

آنگاه مأموران ابن زیاد، سر امام حسین علیه‏‌السلام و سایر شهدا را از عین الورده» حرکت دادند و طی طریق کردند تا به رقه» رسیدند.

9 - جوسق(35)

هنگامی که کاروان از رقه» عبور کردند، بر مکانی به نام جوسق» وارد شدند و از آنجا نیز حرکت کرده و بسوی فرات ره سپردند تا به نزدیکی‌های بسر»(36) رسیدند و از این مکان به والی حلب» نامه‏‌ای نوشتند و آنان را از جریان کار خود آگاه ساختند و شب را در دعوات» و یا در حلب» بسر بردند!

10 - دعوات(37)

مأموران چون به نزدیک دعوات» رسیدند، نامه‏‌ای به والی آنجا نوشته که: ما سر حسین را با خود آورده‏‌ایم.

او چون بر مضمون نامه آگاه شد، دستور داد تا در بوق‌ها و کرناها بدمند و خود نیز برای استقبال از شهر بیرون آمد، سپس سر مقدس امام را بر نیزه زده و از دروازه‏‌ای که آن را اربعین می‏‌نامیدند وارد نموده و در یکی از میدان‌های شهر آن سر مطهر را از ظهر تا عصر در معرض تماشای مردم قرار دادند، در این شهر نیز گروهی گریان بودند و جماعتی شادی می‏‌کردند و می‏‌گفتند: این سر خارجی است که بر یزید خروج کرده است!

پس شب در آنجا ماندند، و صبح به طرف حلب» حرکت کردند. علی بن الحسین علیه‏‌السلام در آن هنگام گریست و این شعر را خواند:

لیت شعری هل عاقل فی الدیاجی

بات من فجعة امان یناجی

انا نجل الامام ما بال حقی

ضائع بین عصبة الاعلاج(38)(39)

11 - حلب

در سمت غربی حلب» کوهی است که آن را جبل جوشن» می‏‌نامند و از آن مس استخراج کرده و به سایر شهرها می‏‌فرستادند، و گویند از آن هنگام که خاندان و اهل بیت حسین بن علی علیه‏‌السلام را بدانجا عبور افتاد، آن معدن از بین رفت، زیرا یکی از همسران امام حسین علیه‏‌السلام در دامنه ان کوه، فرزند خود را سقط کرد.

نوشته‏‌اند که: او از اهالی آن معدن آب و نان خواست ولی آنان مضایقه کرده و دشنام دادند! او آنان را نفرین کرد و پس از آن دیگر کسی از آن کوه سود نبرد. و در قسمت جنوب آن کوه، موضعی است که آن را مشهد السقط» و مسجد الدکَه» می‏‌نامند، و نام آن فرزند سقط شده، محسن بن حسین علیه‏‌السلام است(40).

12 - قنسرین(41)

نطنزی در خصائص نقل کرده است که: مأموران ابن زیاد، بهمراه سر امام حسین علیه‏‌السلام در منزلی به نام قنسرین» فرود آمدند، مرد راهبی از صومعه خود بیرون آمد و مشاهده کرد که از آن سر مقدس نوری بسوی آسمان ساطع است !

راهب به نزد حاملان سر آمد و 10 هزار درهم به آنان داد و آن سر مقدس را گرفت و به صومعه برد، پس صدائی شنید که هاتفی می‏‌گفت: خوشا به حال تو! و خوشا به حال آنکه حرمت این سر را شناخت.

راهب سر برداشت و گفت: یا رب! بحق عیسی، این سر مقدس را اجازه فرما که با من سخن بگوید:

در این هنگام آن سر مقدس به سخن آمده فرمود: ای راهب! چه می‏‌خواهی ؟!

راهب گفت: تو کیستی ؟!

آن سر مقدس فرمود: انا ابن محمد المصطفی و انا ابن علی المرتضی و انا ابن فاطمة اهراء، انا المقتول بکربلا، انا المظلوم، انا العطشان!» و بعد از این جملات سکوت کرد.

آن راهب صورت بر صورت آن حضرت نهاد و گفت: صورت از صورتت بر نمی‌دارم تا اینکه بگویی که شفیع من خواهی بود در روز قیامت.

باز آن سر مقدس به سخن در آمد و گفت: به دین جدَم محمد باز گرد.

پس راهب گفت: اشهد ان لا اله الا الله و اشهد انَ محمَد رسول الله» پس آن حضرت شفاعت او را قبول کرد.

چون آن گروه صبح کردند، آن سر مقدس را از راهب گرفته و حرکت کردند، و هنگامی که به میان وادی رسیدند دیدند که آن 10 هزار درهم به سنگ مبدل شده است.(42)

- بحار الانوار 45/303.

در صواعق المحرمة 231 این جریان را به این شکل نقل کرده است:

راهب در دیر خود، آن سر مقدس را دید که نوری از آن ساطع است پس به نزد آن لشکر و نگاهبانان آمده و گفت: از کجا آمده‏‌اید؟ گفتند: از عراق، با حسین جنگ کرده‏‌ایم! راهب گفت: با پسر دختر پیغمبر و فرزند پسر عم رسول و پیغمبر خودتان؟ گفتند: آری! گفت: وای بر شما! اگر عسیی بن مریم را فرزندی بود ما او را برچشمان خود می‏‌نشاندیم! از شما تقاضایی دارم! گفتند: چیست؟ گفت: به امیر خود بگوئید، 10 هزار درهم نزد من است که از پدرانم به ارث برده‏‌ام آن را از من بگیرد و این سر مقدس را تا هنگام رفتن از این جا در اختیار من بگذارد. و آنان جریان را به امیر خود گفتند و او موافقت کرد و درهم‌ها را گرفت و سر مقدس را به او سپرد. راهب آن سر مقدس را به مشک و کافور، معطر کرد و در پارچه‌یی قرار داد و در دامن خود نهاد و زار زار گریست تا هنگام رفتن آن راهب به سر مقدس گفت: فردای قیامت مرا نزد جدت شفاعت کن و من به یگانگی خدا و رسالت محمد شهادت داده و مسلمان شدم. آنگاه به آن لشکر گفت: من می‏‌خواهم با امیر شما صحبت کنم پس نزدیک او آمد و گفت: تو را به خدا و بحق محمد سوگند می‏‌دهم آنچه با این سر مقدس تاکنون کرده‏‌اید، دیگر مکنید! و این سر مقدس را از صندوق بیرون نیاورید! امیر گفت: چنین خواهیم کرد! پس سر را به آن‌ها تسلیم کرد و خود از دیر به زیر آمد و به یکی از کوهستان‌ها برای عبادت رفت ولی آنان با آن سر مقدس همانند گذشته عمل کردند! و چون به دمشق نزدیک شدند دیدند که آن درهم‌ها تبدیل به خزف شده است! و هر یک جانب آن نوشته شده (و لا تسحبن)

13 - معرة النعمان (43)

چون حاملان سر به معرة النعمان» رسیدند، اهالی آنجا به آنان خدمت کرده و خوراک و نوشیدنی در اختیار آنان قرار دادند و پاسی از روز را در آنجا ماندند و از آنجا رهسپار شیزر» شدند.

14 - شیزر(44)

چون به شیزر» رسیدند، پیرمردی گفت: این سر که به آنان همراه است، سر حسین بن علی است. اهالی آنجا با هم سوگند خوردند که به هیچ روی، آنان را به منطقه خود راه ندهند، لذا آنان بدون آنکه در آنجا توقف کنند، به حرکت خود ادامه دادند تا به کفر طالب» رسیدند.

15 - کفر طالب (45)

اهالی آنجا نیز درها را به روی آنان بستند و حاملان آن سر مقدس، هر چه از آنان آب طلب کردند، گفتند: به شما آب نمی‌دهیم، چرا که حسین و اصحاب او را تشنه شهید کرده‏‌اید.

16 - سیبور(46)

آنان بناچار از کفر طالب» کوچ کرده و به سیبور» رسیدند. از حضرت امام سجاد علیه‏‌السلام در این منزل نیز شعری چند نقل کرده‏‌اند.

پیرمردی از هواداران عثمان، مردان سیبور» را گرد آورده و گفت: زینهار! فتنه مکنید، راه دهید تا مانند دیگر شهرها از اینجا بگذرند! جوانان امتناع کردند، پل ارتباطی آن منطقه را خراب کردند و سلاح بر گرفته آماه جنگ شدند. از طرفین تنی چند کشته شدند. ام کلثوم علیها السلام دعا نمود که خداوند ارزاق آن‌ها را ارزان و آبشان را گوارا سازد و شر ستمگران را از آنان باز دارد.

از امام سجاد علیه‏‌السلام نقل شده که اشعاری را در سیبور» خوانده است که از آن جمله این بیت است:

آل الرسول علی الاقتاب عاریة

و آل مروان یسری تحتهم نجب(47)

17 - حماة (48)

از سیبور» رهسپار حماة» شدند، در آنجا نیز دروازه‏‌ها را بر روی آنان بستند و از ورودشان به آنجا جلوگیری کردند(49).

- حمص (50)

به ناگزیر، از حماة» گذشته تا به حمص» رسیدند، والی آنجا را از ورود خود آگاه ساختند و از او خواستند تا به حمص» وارد شوند، ولی در آنجا نیز با مقاومت مردم روبرو شدند، و با پرتاب سنگ از آنان پذیرایی کردند تا تنی چند از مأموران را کشتند. آنان مسیر خود را تغییر دادند تا از دروازه شرقی شهر در آیند! آن دروازه را نیز بستند و گفتند: لا کفر بعد ایمان و لا ضلال بعد هدی» هرگز اجازه نخواهیم داد که سر مبارک امام را وارد این شهر کنید، و حاملان آن سر مقدس ار از آنجا دور کردند و آنان به جانب بعلبک» حرکت کردند.

19 - بعلبک (51)

چون حاملان سر مقدس امام علیه‏‌السلام به بلعبک» رسیدند، والی آنجا را از ورود خود باخبر ساختند، و او اهالی آنجا را به پیشواز فرستاد در حالی که پرچم‌هایی را با خود حمل می‏‌کردند و فرزندان خود را به تماشای اسیران آورده بودند!(52)

و در بحار آمده است که: ام کلثوم علیهاالسلام گفت: اباد الله خضراتهم و لا اعذب الله شرابهم و لا رفع الله ایدی الظلمة عنهم»!(53)

چون علی بن الحسین علیه‏‌السلام این کلمات را شنید، گریست و فرمود:

و هو امان فلا تفنی عجائبه

من الکرام و ما تهدی مصائبه

یا لیت شعری الی کم ذا تجاذبنا

فنونه و ترانا لم نجاذبه

یسری بنا فوق اقتاب بلا وطا

و سائق العیس یحمی عنه غاربه

کاننا من اساری الروم بینهم

کان ما قاله المختار کاذبه

کفرتم برسول الله و یحکم

فکنتم مثل ما ضلت مذاهبه(54)(55)

کوفیان آن شب را در بعلبک» خفتند و بامدادان به راه افتادند و شبانگاه در نزدیکی صومعه راهبی فرود آمدند و در آنجا منزل نمودند(56)

انبیا و سر مطهر

ابن لهیعه می‏‌گوید: طواف خانه خدا می‏‌کردم که ناگهان مردی را دیدم که پرده خانه را گرفته و می‏‌گوید: اللهم اغفر لی و لا اراک فاعلا"» خدآیا مرا بیامرز هر چند می‏‌دانم که از گناهی که کرده‏‌ام، نخواهی گذشت!».

به او گفتم: ای بنده خدا! بترس و چنین (با خدا) سخن مگوی! که اگر گناهان تو بشماره دانه‏‌های باران و برگ درختان هم باشد، خداوند تو را ببخشاید که او آمرزنده مهربان است.

گفت: نزدیک من آی تا داستان خود را برای تو بگویم.

نزدیک او رفتم، گفت: ابن‌زیاد مرا با 50 نفر بهمراه سر مطهر امام حسین علیه‏‌السلام به شام فرستاد و ما را عادت چنین بود که چون در منطقه‏‌ای فرود می‏‌آمدیم، آن سر مقدس را در صندوقی می‏‌نهادیم و در اطراف آن نشسته و شراب می‏‌خوردیم!! یکی از شب‌ها، همراهان من شراب نوشیدند و مست شدند ولی من آن شب شراب ننوشیدم، تاریک شب همه جا را گرفت و نیمه شب فرا رسید، نور شدیدی را مشاهده کردم و گویا درهای آسمان را دیدم که گشوده شد! حضرت آدم، نوح، ابراهیم، اسماعیل، اسحاق، محمَد مصطفی صلی اللَه علیه و آله و سلَم و جبرئیل امین با گروهی از فرشتگان به زمین آمدند، ابتدا" جبرئیل نزدیک صندوق آمد و سر مقدس امام را بیرون آورد و در آغوش گرفت و بوسید و پیامبران نیز چنین کردند، و چون نوبت به رسول خدا (ص) رسید بشدت گریست و پیامبران علیه‏م‌السلام به او تسلیت گفتند، سپس جبرئیل عرض کرد: یا رسول الله! حکم باری تعالی چنین است که هر چه درباره این امت فرمان دهی، اطاعت کنم! اگر خواهی زمین را بلرزانم و همانگونه که با قوم لوط رفتار کردیم، با اینان نیز چنین کنم!

پیامبر صلَی اللَه علیه و آله و سلم فرمود: نمی‌خواهم که کیفر اینان در این جهان باشد، که مرا با اینان در پیشگاه عدل خداوندی موقفی دیگر است و در روز رستاخیز با آنان دشمنی خواهم کرد.

آنگاه دیدم که فرشتگان بسوی ما هجوم آوردند تا ما را بکشند، من فریاد کردم که: الامان! الامان! یا رسول الله!

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: اذهب لا عفر الله لک» برو که خدا تو را نیامرزد»(58).

20 - دمشق

به هرحال اهل بیت رسول اکرم (ص) را همراه سرهای نورانی و پاک به طرف دمشق» آوردند، چون نزدیک دروازه دمشق رسیدند، ام کلثوم علیها السلام، شمر لعنة الله علیه را صدا زد و فرمود: ما را از دروازه‌‏ای وارد دمشق کنید که مردم کمتر اجتماع کرده باشند و سرها را از میان محمل‌ها دور کنید تا نظر مردم به آنان جلب شده به نوامیس رسول خدا (ص) نگاه نکنند.

شمر ملعون کاملا" بر خلاف خواست ام کلثوم علیها السلام عمل کرد و کاروان اهل بیت را در روز اول ماه صفر(59) از دروازه ساعات(60) - که برای ورود کاروان تزیین شده بود و مردم زیادی در آنجا اجتماع کرده بودند - وارد شهر دمشق کرد، و اهل بیت عصمت علیه‏م السلام و سرهای مقدس را در این دروازه نگاه داشت تا در معرض تماشای مردم قرار گیرند، سپس آنان را در نزدیکی درب مسجد جامع دمشق، در جایگاهی که اسیران را نگاه می‌‏دارند، نگاه داشت!!(61)

در بعضی از نقل‌ها آمده است که: اهل بیت را سه روز در این دروازه نگاه داشتند.

1- مشهور بر سر زبان‌ها، زجر بن قیس(با جیم) است ولی صحیح، زحر بن قیس می‏‌باشد.

2- بعید نیست همانگونه که عمر بن سعد سر امام حسین علیه‏‌السلام را زودتر از اهل بیت و در همان روز عاشورا به کوفه فرستاد، عبیدالله نیز قبل از اعزام اهل بیت به شام، ابتدا سر، مقدس امام حسین علیه‏‌السلام را به نزد یزید فرستاده و بعد از آن اهل بیت را با سایر سرها روانه شام کرده باشد، همانگونه که از نقل شیخ مفید استفاده می‏‌شود و زندانی کردن اهل بیت که طبری و دیگران نقل آن را تأیید کرده‏‌اند، صحت این مطلب را تأیید می‏‌کند.

3- تاریخ طبری 5/232 ؛ ارشاد شیخ مفید 2/1.

همچنین نقل شده است که: عبیدالله بن زیاد پس از آنکه سر مبارک امام را برای یزید فرستاد دستور داد تا بانوان و کودکان آن حضرت برای سفر به شام آماده شوند و فرمان داد تا بر گردن علی بن الحسین علیه‏‌السلام زنجیر نهادند و مجفر بن ثعلبه و شمر بن ذی الجوشن را به دنبال آنان روانه کرد، تا رفتند و به آن گروهی که سر امام را برده بودند رسیدند و علی بن الحسین علیه‏‌السلام با کسی سخن نگفت تا به دمشق رسید.

(ارشاد شیخ مفید 2/119). و در ضبط ارشاد مجفر بن ثعلبه (با جیم) آمده و در بعضی نقلها مخفر (با خاء) و در بعضی محفر (با حاء) ذکر شده است.

و از این نقل چنین استفاده می‌‏شود که سر مقدس امام را عبیدالله قبل از اهل بیت به شام فرستاده است و این همان چیزی است که قبلا نیز بدان اشاره کردیم.

منابع:

4- الملهوف 71.

5- بحار الانوار 45/145.

6- منتخب طریحی 2/480.

7- قمقام زخار 547.

8- آیا امتی که حسین را کشتند امید شفاعت جد او را دارند در روز حساب ؟!».

9- بحار الانوار 45/305.

10- صواعق المحرقه 192.

11- قمقام زخار 544. و مجلسی رحمه الله در بحار 45/236 از طبری نقل کرده است که حاملان سر مقدس امام، در اولین منزل که به شام می‏‌رفتند صدای نوحه فرشتگان را شنیدند: "ای کسانی که به نادانی خود، حسین را کشتید! بشارت باد شما را عذاب و شکنجه؛ همه اهل آسمان شما را نفرین کنند از پیامبر و فرشته و دیگر طوایف؛ شما بر زبان سلیمان و موسی و عیسی صاحب انجیل لعنت شده‏‌اید".

12- بی گمان فاطمه علیها السلام در روز م خواهد آمد در حالی که پیراهن او به خون حسین آغشته است؛ وای بر کسی که شفیعان او دشمنانش باشند، هنگامی که روز قیامت در صور دمیده شود».

13- تکریت بلده‏‌ای است بین بغداد و موصل، به بغداد نزدیکتر است و فاصله آن تا بغداد 30 فرسخ می‏‌باشد و در غرب دجله واقع شده است. (مراصد الاطلاع 1/268).

14- حصاصه قریه‏‌ای است نزدیک قصر ابن هبیره و از نواحی کوفه است. (معجم البلدان 2/263).

15- از این نقل چنین بر می‏‌آید که حاملان سر از معرفی سر مقدس امام علیه‏‌السلام بیم داشتند، لذا امام علیه‏‌السلام را خارجی یعنی کسی که بر یزید خروج کرده معرفی می‏‌کردند.

16- قمقام زخار 2/547.

17- مقتل الحسین مقرم 346.

- وادی النخله، مکانی را به این نام در معجم البلدان و دیگر کتب نیافتم، ولی در مراصد الاطلاع موضعی به نام نخلا ذکر کرده است که از نواحی موصل شرقیه نزدیک خازر است و شاید مراد از وادی النخله آن باشد. (مراصد اطلاع 3/1363).

19- قمقار زخار 2/548.

20- ن جن از غصه و حزن می‏‌گریند، و برای ن هاشمی نوحه می‏‌نمایند؛ بر حسین و بزرگی این مصیبت‌ها ندبه می‏‌کنند و بر چهره خود لطمه می‏‌زنند؛ و جامه‏‌های سیاه بعد از لباس‌های کتانی در بر می‏‌کنند».

21- بحار الانوار 45/236.

22- کحیل: شهری بزرگی بوده در کنار دجله و بالاتر از تکریت و در سمت غربی آن واقع شده است، ولی اکنون اثری از این شهر نیست. (معجم البلدان 4/439).

23- جهینه، به ضم جیم: منطق‌ه‏ای است از نواحی موصل که در کنار دجله قرار گرفته و تا موصل یک منزل راه است. (مراصد الاطلاع 1/363).

24- موصل: شهر مشهور و قدیمی است که در کنار دجله قرار گرفته و در وسط آن شهر، قبر جرجیس پیامبر است. (مراصد الاطلاع 3/1333.

25- وای بر گروهی که بعد از ایمان کافر شدند، آیا گمراهی بعد از هدایت و شک پس از یقین ؟!».

26- یتل اعفر، بعضی آن را تل یعفر می‏‌گویند، و آن قلعه‏‌ای است بین سنجار و موصل، و در آن رودخانه‏‌ای جاری است. (مراصد الاطلاع 1/268).

27- سنجار: شهر مشهوری است از نواحی جزیره، که در کنار کوهی واقع است و از آنجا تا موصل سه روز راه است و تا نصیبین نیز همین اندازه. (قمقام زخار 551).

28- قمقام زخار 548.

29- نصیبین: شهر آبادی است از بلاد جزیره، که در م